toninterviewnederlandunlocked.jpg
12 mrt 2021

Interview Nederland Unlocked

Jezelf kwetsbaar opstellen en iets maken wat je mooi vindt. Dat is vrijheid.

Landschappelijk van Piet Ouborgh is het favoriete kunstwerk van Ton Dijkman, drummer van Mell & Vintage Future en Marco Borsato, en sessiedrummer voor onder meer Alain Clark, Candy Dulfer, Trijntje Oosterhuis, Jan Akkerman, Paul Young en Céline Dion. Van Mell & Vintage Future kwam onlangs de nieuwe single Perfect Day uit, een cover van een nummer van Lou Reed.


Thé Lau, de zanger van The Scene, was een muziekvriend van mij. We spraken wel eens over kunst. Hij vertelde me dat een zwager van hem honderden schilderijen had. Die stonden allemaal op een website. Daar zag ik dit schilderij van Ouborg. Ik vond het zo mooi. Ik leerde ook dat het niet een nieuw, modern werk was, maar al eind jaren veertig was geschilderd. Ongelooflijk vond ik dat. Dat hij toen al met die kleuren en deze vormen en die frisheid zo'n werk kon maken. Ik las dat het ergens ook een statement is, gemaakt om zich te ontworstelen aan de tijd waarin Ouborg actief was. Aan de soberheid die toen heerste. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de inrichting van de huizen destijds, dan word je daar niet vrolijk van. Er was nauwelijks kleur. Kunstenaars in die tijd zochten hun inspiratie ergens anders, in bijvoorbeeld Afrikaanse kunst, zoals Karel Appel. Dat vonden ze gaaf.

Dit schilderij zette mij op een spoor. Het liet mij zien hoeveel mooie dingen er gemaakt zijn in het verleden. En waarom dat zo was. Die Piet Ouborg en zijn tijdgenoten waren tekenleraar, zoals Ouborg, of onderwijzer. Die hadden een betaalde baan en konden risico's nemen. Die maakten wat ze wilden zonder zich af te vragen of het wel verkocht werd. Nu denk je misschien: dit soort werk ken ik allemaal wel, maar toen die mannen begonnen, was er niks, want in die jaren dertig was iets op deze manier op het doek zetten absoluut not done. Wat zij maakten was dus heel oorspronkelijk. Piet Ouborg werd in die tijd ook best afgebrand. De kranten schreven er vernietigende recensies over, maar ik vind het wel wat. Dat je je zo kwetsbaar opstelt en iets maakt wat je voelt, terwijl hij met het schilderen van portretten misschien een goede boterham kon verdienen en dat toch niet deed, maar een ander spoor koos. Ouborg maakte dit werk omdat iets hem daartoe dwong. Omdat hij die noodzaak voelde. Omdat hij de moed had los van alles, van alle trends en commercie, iets te schilderen waar hij zijn ziel en zaligheid in kon leggen. Het gaat mij echt om die vrijheid. Ik heb het geluk dat ik met muziek maken mijn brood kan verdienen. Dat dat mij de vrijheid geeft om niet van negen tot vijf te hoeven doen wat een ander mij opdraagt. Wat wij nu doen met Mell & Vintage Future, de band die ik oprichtte met toetsenist Nico Brandsen, is dat wij net als Ouborg en zijn tijdgenoten buiten die industrie willen blijven. Buiten het pad van de commercie en losgezongen van producers die vanuit het geluid van nu invloed op ons werk willen uitoefenen. Dat is voor mij een groot goed.

Nadat ik dit schilderij van Ouborg gezien had, vertelde ik Thé dat ik het wel wilde kopen. Hij ging checken bij zijn zwager wat het moest kosten. Bleek dat honderdduizend euro te zijn. Ik legde uit dat ik ook maar een eenvoudige muzikant ben. Zei Thé dat hij wel wat korting voor me kon regelen, haha. Was nog veel te veel natuurlijk. Het werk is later gekocht door Aad Ouborg, de man van merken als Babyliss en Princess. Die blijkt niet alleen familie te zijn van Piet, hij betaalde dat schilderij natuurlijk ook lachend.


Soundtrack
De soundtrack van Landschappelijk volgens Ton Dijkman: Stranger, van het titelloze debuutalbum van Mell & Vintage Future: Wat Ouborg wel eens deed, was dingen onder een microscoop leggen. Hij schilderde dan de rondjes en ovaaltjes van microben die hij zag om het werk vervolgens een naam te geven die op het eerste gezicht onlogisch lijkt. Een naam die hij associeerde met het werk dat hij had gemaakt. Ik schreef Stranger ogenschijnlijk over iemand die de weg kwijt is, die verdwaald is in een stad. Maar wat de tekst echt bedoelt te zeggen is dat je de weg kwijt bent, omdat iemand bij je weg is. Het gaat er dus om dat het niet is wat het op het eerste gezicht lijkt. Daarbij is het een mooi onschuldig liedje. En diezelfde soort onschuld zie ik ook in dit schilderij.

De serie Pop Art maken wij in samenwerking met het blad Musicmaker, hét magazine voor muzikanten.Je kan het interview ook op de site van Nederland Unlocked teruglezen.

Delen?